ابزار هدایت به بالای صفحه

شـبـی یاد دارم کـه چـشــم نـخــفـت           شــنـــیـــدم کــه پروانه با شمع گفت

که مــن عــاشـقـم گر بسوزم رواست           تـــو را گــریه و ســـوز بــاری چـراست

بـگـفــت ای هــوادار مــسکــیـــن مـن           بـــرفـــت انـــگــبــیــن یــار شیرین من

چـــو شـیـریـنـی از مــن بـدر مـی رود           چـــو فـرهــادم آتــش به سر مــی رود

هـمــی گـفت و هر لحظه سیلاب درد           فـــرو مـــی دویــدش به رخــســار زرد

که ای مــدعـی،عـشق كار تـو نيست           كــه نــه صــبــر داري نـه يـاراي ايست

تو بـگـريـزي از پـيــش يـك شــعله خام           مـــن اســتــاده ام تــا بــسـوزم تمـام

تــو را آتــش عــشــق اگـر پـر بسوخت          مــــرا بـيـن كـه از پاي تا سر بسوخـت

همه شب در اين گفت و گو بود شمع           به ديــدار او وقـــت اصـــحـــاب جــمـع

نــرفـتـه ز شــب هـمـچـنـان بــهــره اي          كه نــاگــه بـكــشــتـش پـري چهره اي

هـمـي گفت و مي رفت دودش به سر          هــمــيــن بـود پايان عشق ، اي پسر

ره ايــن است اگــر خــواهــي آمـوخـتن          به كــشــتــن فــرج يابــي از سـوختن

مــكــن گــريــه بــر گــور مـقتول دوست          قــل الــحـمــدالله كــه مــقـبـول اوست

اگــر عــاشقــي ســر مـشـوي ار مرض          چــو سعـدي فرو شوي دست از غرض

فــدائــي  نــدارد  ز مــقــصــود چــنـــگ          وگــــر بـــر ســرش تـيـر بـارنـد و سـنگ

به  دريــا مـــرو گــفــتــمـــت زيــنــهــار

وگـــر مــي روي تـــن به طـوفان سـپار